Rozdział II

No i mamy nowy rozdział. Tak jak obiecałam jest dłuższy. Mam nadzieję, że Gabe w nim nie wydaje się być, aż taką sierotą jak w poprzednim rozdziale. Zdecydowałam się też pisać z punktu widzenia Victorii, mam nadzieję, że nie popełniłam błędu.

Zapraszam do czytania i szczerych komentarzy.

***

Gabrielle

– Możesz mi wytłumaczyć, dlaczego postępujemy tak nieroztropnie?

     Głos Victorii wyrwał mnie z zamyślenia. Oderwałam wzrok od kropel deszczu pokrywających przednią szybę. Godzinę temu zaczęło padać i nie wyglądało na to, żeby ulewa miała się szybko zakończyć. Wycieraczki nie dawały rady, dlatego agentka zatrzymała samochód na poboczu i cierpliwie czekała, aż słońce wyjrzy zza chmur. Ale trwało to już dość długo i nawet święty by się zniecierpliwił.

– Co masz na myśli? - spytałam, udając niewiniątko, którym z pewnością nie byłam.

– Napadły nas jakieś stwory, a my zamiast zgłosić to odpowiednim władzom, jedziemy w miejsce, które według internetu nie istnieje, bo było zapisane na jakiejś kartce, która pojawiła się z naszyjnika? Dlaczego?

– Bo mam przeczucie. Możesz mnie oczywiście zostawić, ale składałaś przecież przysięgę, że będziesz mnie bronić. Obawiam się więc, że utknęłaś, moja droga przyjaciółko.

– Humor znowu Ci dopisuje, jak widzę... - mruknęła, spoglądając na mnie sceptycznie.

– Po prostu postanowiłam, że się zemszczę, a ty mi w tym pomożesz. Teraz z powrotem mam cel w

życiu, a dążyć do niego będę po trupach. Jest więc to raczej humor wisielczy.

– Brzmi złowieszczo. Wchodzę w to – na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Jeśli kochała coś bardziej od czekolady, to było to niebezpieczeństwo. Wtedy była w swoim żywiole. Tym bardziej, jeśli miała jakąś sierotę do ratowania. Tą sierotą zazwyczaj byłam niestety ja. Ale najwyższy czas się usamodzielnić i zacząć sobie sama radzić.

– Wiesz już coś o tym Obozie Herosów?

– Oprócz tego, że leży na Long Island? Nie – mruknęła, wpatrują się w ekran laptopa. Chyba właśnie przeglądała dane NASA w poszukiwaniu jakiś niezgodności.

– Popatrz – wskazała palcem punkt na ekranie. – Tutaj występowały przeróżne anomalia pogodowe. Kiedy padał deszcz, szedł huragan, sypał śnieg, zawsze to miejsce było omijane. Jakby miało swoją własną pogodę. Raz na tym terenie w czerwcu zaczął padać śnieg. Specjaliści pojawili się tam kilka razy, ale niczego nie znaleźli. Więc moim zdaniem, jeśli poszukujemy czegoś odchodzącego od normy, to właśnie jest tam.

– Okej, złóżmy, że masz rację. Co teraz? - spojrzała na mnie jak na wariatkę.

– To jakieś pół godziny drogi stąd. Pojedziemy tam, wpiszę w GPS współrzędne geograficzne i zobaczymy co tam jest.

     To był dobry plan. Ja przynajmniej lepszego nie potrafiłam wymyślić. W duchu podziękowałam Bogu, że pewnego dnia zesłał mi Victorię. Ja mogłam się wykłócać z ludźmi, cytować im zasady prawne, wynajdywać wszystkie argumenty za i przeciw, ale gdy trzeba było coś zrobić, ten ciężar zawsze spadał na Vic. Chyba na serio powinnam to zmienić.

– No to jedziemy.

***

˜– Nie podoba mi się to – mruknęła po raz dziesiąty agentka. Zgadzałam się z nią całkowicie.

     Las, po którym krążyłyśmy od dwudziestu minut był niepokojący. Nigdzie nie słyszałam śpiewu ptaków, a przecież był czerwiec. Zwierzęta już dawno powinny wrócić z ciepłych krajów, w których spędzały zimę. Drzewa rosły tu nienaturalnie równo, jak pionki na szachownicy. Pod stopami chrzęściły mi igły świerków, zahaczyłam raz nogą o krzak jeżyn. Słońce było zasłonięte chmurami, a przecież w Nowym Jorku był piękny, słoneczny dzień.

     Tu nie chodziło nawet o wygląd lasu, tylko o atmosferę, jaka w nim panowała. Strach, przerażenie, lęk. Niby podobne uczucia, ale każde inne. Czułam się tu niemile widziana, wszystko we mnie pragnęło uciec z tego miejsca. Czy ktoś o zdrowych zmysłach zakładałby tutaj obóz?

– Chodźmy stąd – jęknęłam błagalnie w kierunku przyjaciółki.

– Jesteśmy już blisko. Sprawdźmy, czy owy Obóz Herosów istnieje, a jeśli nie, to się stąd wyniesiemy. Tędy, proszę – zdecydowała, skazując ręką kierunek dalszego marszu.

Zaraz jednak zmarszczyła brwi.

– Nie, to niemożliwe. Co jest... - zerknęłam jej przez ramię. Kompas w GPS zaczynał wariować. Co chwila wskazywał inny kierunek wędrówki. To było dziwne. Agenci posiadali najlepszy sprzęt i byle co nie mogło go zniszczyć. Może kiedyś w pobliżu spadła kometa i dlatego stopień namagnetyzowania był tak wysoki, że kompas oszalał? Nigdy nie byłam dobra z fizyki.

– Mech – mruknęłam odkrywczo.

– Co?

– Nie potrzebujemy kompasu, mech zawsze porasta drzewa od północnej strony. A Obóz Herosów według GPSa, zanim nie ześwirował, był na wschód. Czyli tam – oznajmiłam dumna z siebie. Jednak podstawy survivalu się przydawały, choć ojciec był temu przeciwny.

– Wiem, ale ciągle zastanawiam się, dlaczego nawalił. Podobno wytrzyma temperaturę na minus stu stopni Celsjusza, przetrwa wypadek samochodowy, wybuch bomby, wycieczkę na Mount Everest i Rów Mariański. Dlaczego zepsuła się właśnie teraz. Będę musiała zgłosić reklamację...

     Przeklinając pod nosem agenta technicznego, skierowała się we wskazaną przeze mnie stroną. Nie uszła nawet kilku kroków, gdy przerwał jej przerażający ryk. Krew w moich żyłach zamarła na chwilę, aby sekundę później ruszyć z szaloną prędkością.

     Victoria odwróciła się, automatycznie wyjmując pistolet, przymocowany do pasa. W jednej chwili znalazła się przy mnie i razem zaczęłyśmy wypatrywać zagrożenia.

– Uciekajmy – zaproponowałam, nie miałam ochoty na spotkanie z mitologicznym potworem.

– To jest po części zwierzę. Drapieżnik. Jedyne co osiągniesz uciekając to to, że bestia urządzi sobie na ciebie polowanie – z zachodu coś nadchodziło. Słyszałam łamiące się gałęzie, ziemia drżała od kroków tego czegoś.

– Może to jeleń – zapytałam z nadzieją, żeby rozluźnić sytuację. Ciągle twierdziłam, że zaatakowanie przez mitologiczną bestię ma jakieś tygodniowe limity. Może jeden raz w tygodniu? Na miesiąc, rok? Najlepiej jedno spotkanie na całe życie.

– Nadzieja matką głupich. A giną zwykle głupcy. Jak krzyknę ,,już”, to masz uciekać na wschód. Może znajdziesz ten cały Obóz Herosów, wtedy pewnie będziesz bezpieczna.

– A ty? - miałam przeczucie, że to co usłyszę, wcale mi się nie spodoba.

– Ja zrobię to, co do mnie należy. Uratuję Ci życie po raz dziesiąty i skopię tyłek temu czemuś.

     Kłamała. Przynajmniej w tej drugie kwestii. Widziałyśmy już zarys sylwetki potwora na tle drzew. Był o wiele większy, niż monstra z Białego Domu. Coś mi mówiło, że pistolet i sztylety raczej się tutaj nie zdadzą. Z drugiej strony zostając, nie pomogę jej, tylko będę jej przeszkadzać.

     Musiałam znaleźć ten Obóz. Skoro żyją w takim otoczeniu, muszą wiedzieć jak pokonać te potwory. Jeśli znajdę mieszkańców tego miejsca, to może uda mi się uratować Vic. Ale musiałam zrobić to szybko.

– Jest – szepnęła agentka, celując z pistoletu prosto między oczy potwora. To był Minotaur. Zanim poszłam na studia, zaczytywałam się w przeróżnych mitach, dlatego rozpoznanie stwora nie sprawiło mi trudności. Ale uwierzenie, że jest prawdziwy, owszem.

      Mierzył jakieś dziesięć metrów wysokości i z cztery szerokości. Nie dało się go przeoczyć. Jego kopyta wielkością dorównywały kołom samochodu osobowego, rogi przypominały krowie, z tą różnicą, że były powiększone dziesięć razy. Cały był pokryty czarną sierścią, lśniącą lekko w lichym świetle słonecznym, które przedostawało się zza chmur. Składał się z samych mięśni, głowę miał byka, a z paszczy ciekła ślina. Jednym słowem był obrzydliwy. Byłam pełna podziwu dla samej siebie, że jeszcze nie zemdlałam. Tym bardziej, że w prawej ręce trzymał wielki topór, pokryty jakąś zieloną mazią. Może pozostałością na ostatnim śniadaniu? My z pewnością miałyśmy być obiadem.

     Rozległ się huk wystrzału i potwór zaskoczony cofnął się o krok. Chwycił pazurami pocisk, który utkwił mu między oczami, nie przebijając skóry. Minotaur ryknął i zamachną toporem. Na szczęście byłyśmy za daleko. Ostrze utknęło w pniu drzewa. Bestia pociągnęła je wściekle, wyrywając drzewo z korzeniami, które odleciało na jakieś trzy metry.

     Victoria wycelowała jeszcze raz i nacisnęła spust. Wszystkie kule uderzyły w to samo miejsce, gdzie powinno być serce, lecz nic nie zdziałały. Jego skóra była nie do przebicia.

– Tak nie da rady – mruknęła do siebie rudowłosa, odrzucając bezużyteczny pistolet i sięgając po sztylety. Ja natomiast odważnie chowałam się za jej plecami.

     Poleciał pierwszy nóż, a za nim kolejne trzy. I nic. Z wyjątkiem tego, że wyraźnie rozjuszyły bestię. Sama nie tolerowałabym zbyt długo dziewczyny, rzucającej we mnie jakimiś ostrymi wykałaczkami. Vic ścisnęła w ręce ostatni sztylet. Pewnie teraz żałowała, że namówiłam ją na zostawienie reszty w samochodzie. Bo co może nam się przytrafić w tak dziewiczym lesie, prawda? Jaka głupia byłam.

– Uciekaj, już! - wrzasnęła rzucając się w lewą stronę. Rozkaz to rozkaz, prawda? Do odważnych nie należałam, a musiałam znaleźć ten Obóz Herosów. Pobiegłam na wschód, modląc się, żeby Minotaur podążył za Vic, a nie za mną. Niebyt okej z mojej strony, ale ona potrafiła strasznie szybko biegać, skakać po drzewach jak wiewiórka. Dłużej przeżyje niż ja, miałam nadzieję, że wytrzyma, aż sprowadzę pomoc.

     Nie musiałam się martwić, że potwór pójdzie za mną. Victoria zadbała o to, rzucając mu w oko ostatnim sztyletem. Utkwił w gałce ocznej, póki nie został wyszarpnięty przez Minotaura. Ze zdumienie zauważyłam, że oko samo się naprawiało. On był niezniszczalny. Przynajmniej dla nas.

     Odwróciłam się i pognałam co sił w nogach, szukając jakiegokolwiek znaku, że w tym miejscu na wakacje przyjeżdżają ludzie na obóz. Byłam pewna, że Vic miała jakiś plan.

***

Victoria

Nie miałam żadnego planu.

     Wiedziałam tylko, że jak czegoś szybko nie wymyślę, zginę. Nie powinnam rzucać moim ostatnim sztyletem, tym sposobem pozbawiłam się całej broni, jaką przy sobie miałam. To była dla mnie nowa sytuacja. Nigdy nie uciekałam, zawsze likwidowałam przeciwnika bez najmniejszego problemu. Z tą różnicą, że owym wrogiem nie był Minotaur.

     Potwór biegł za mną, rycząc dziko i wymachując na wszystkie strony toporem. Na szczęście wyprzedzałam go o dziesięć metrów. Ale to wciąż za mało. Przyspieszyłam do granic swoich możliwości, dziękując w duchu nauczycielowi wychowania fizycznego w Akademii, który bezlitośnie mnie głębił. Być może przez to właśnie ratował mi życie. Jeśli przeżyję, zadzwonię do niego i podziękuję. Chociaż pewnie nie miał o mnie miłych wspomnień. Na przykład, kiedyś skonstruowałam nowy rodzaj bomby, która rozwaliła połowę uczelni. Całe szczęście, że agenci i adepci byli na ćwiczeniach w terenie i nie wliczając w to budynku, nikt nie ucierpiał.

     Gwałtowny ryk, przerwał potok wspomnień. Tak, lata spędzone w Akademii były jednymi z najlepszych mojego życia.

     Obejrzałam się za siebie. Minotaur utknął pomiędzy wiekowym dębem i świerkiem. Wykorzystując sytuację, dopadłam do wysokiej sosny i nie zważając na żywicę klejącą się do moich palców, zaczęłam wspinaczkę, wspomagając się grubymi konarami. Gdy byłam w połowie wysokości, usłyszałam cichy świst i rozrywający ból w udzie. Spojrzałam na nie i zakręciło mi się w głowie.

     Topór bestii tkwił wbity w drzewo, przecinając moją nogę. Krew lała się z rany, ale nie tryskała, więc miałam nadzieję, że tętnica udowa jest nieuszkodzona. Przesunęłam nogę odrobinę w lewo, aby uwolnić się od ostrza. Zacisnęłam usta i zagryzłam wargę, aby nie krzyknąć. Bolało bardziej niż jakakolwiek rana postrzałowa.

     Krzywiąc się boleśnie, podciągnęłam się i usiadłam na grubej gałęzi. Nie mogłam tu długo zostać. Chwyciłam brzeg koszuli, którą miałam na sobie i oderwałam pas materiału. Zawiązałam go powyżej rany, tworząc opaskę uciskową. Na nic więcej nie miałam czasu. Minotaur wciąż szarpał się z drzewami, jak w amoku. Może krew to spowodowała?

     Wstałam na chwiejnych nogach, opierając się ręką o pień. Oceniłam odległości do gałęzi drzewa rosnącego obok. Cztery metry. Normalnie dałabym sobie radę bez problemu, ale z zranioną nogą...

Odepchnęłam się, odbiłam od zdrowiej nogi i poszybowałam w powietrzu. Rękoma chwyciłam się drzewa, na którym wylądowałam. Zebrałam się w sobie i wykonałam następny skok.

     Tym sposobem pokonałam w ciągu kilku minut sporą odległość. Krew skapywała mi po nodze, ale nie słyszałam już pomruków bestii. Zgubiłam ją.

     Ześlizgnęłam się z drzewa, cicho jęcząc. Żałowałam, że nie wzięłam z samochodu apteczki pierwszej pomocy. Miałam nadzieję, że Gabrielle jest bezpieczna. Odciągnęłam Minotaura ile się dało, z tą nogą nie mogłam jej więcej pomóc.

     Ciężko oddychając, usiadłam na ziemi, opierając się o pień. Spojrzałam na nogę i skrzywiłam się automatycznie. Do rany dostały się kawałki kory i igieł. Bolało jakbym przechodziła jakieś męki piekielne. Jeśli przeżyję, co nie było pewne, z pewnością wda się zakażenie.

     Jeszcze raz przeklęłam brak apteczki. Nie mogłam nawet oczyścić rany. Odchyliłam głowę do tyłu, zaciągając się świeżym powietrzem. I wtedy to usłyszałam.

     Pośród cienia lasu, wszechogarniającej ciszy. Śpiew ptaków. Cichy, dochodzący od prawej strony. Był jak pieśń nadziei, wśród mroku i bezradności. Nie wiedziałam co robić, więc podniosłam się z ziemi i ruszyłam w tamtym kierunku. Może znajdę tam trochę wody do obmycia rany. Jeśli nie, to trudno. Zawsze lepiej jest umrzeć przy śpiewie ptaków, niż w ciszy.

     Drzewa rosły w coraz większej odległości od siebie, las się przerzedzał, tworząc średniej wielkości polankę. Ze zdumieniem zauważyłam, że słońce na nią nie jest zasłonięte chmurami, tylko przyjemnie ogrzewa mi twarz. Słyszałam śpiew ptaków, motyl przeleciał obok mojego ramienia. To była jakby mała oaza niezmąconego spokoju, pośrodku lasu pełnego przerażenia.

     Nagle na drugim końcu polanki zauważyłam małą sadzawkę. Teraz widziałam tylko ją, to był mój cel. Musiałam się napić, przemyć ranę. Woda była wybawieniem od śmierci. Na trzęsących się nogach, nie rozglądając się dookoła, ruszyłam w jej kierunku. Droga dłużyła się mi niemiłosiernie. 
     Kiedy wreszcie opadłam na kolana przy sadzawce, myślałam, że umrę. W głowie mi się kręciło, nogi nie czułam, ale jednak ból pozostał. Jęknęłam cicho, powoli wyciągając drżącą rękę w stronę wody. Tak blisko, jeszcze trochę...

– Co robisz?

     Cichy, zaspany, ale melodyjny głos. Zatrzymałam wyciągniętą rękę i obejrzałam się. Od upływu krwi, mącił mi się już wzrok. Zobaczyłam chłopaka, leżącego kilka metrów dalej i ziewającego. Wyglądał jakby zaraz miał zasnąć. Jednak z jakiś powodów przypominał mi trochę anioła.

Tak, anioł...

Przed moimi oczami pojawiła się ciemność i zemdlałam.

***

Gabrielle

     Co chwila odwracałam się za siebie, aby upewnić się, że nikt mnie nie goni. Nic. Minotaur najwyraźniej zainteresował się moją przyjaciółką. Miałam tylko nadzieję, że nic jej nie jest.

     Biegłam, co chwila potykając się o krzaki i pnącza. A potem zobaczyłam bramę. Wykonana z drewna, miała wysokość czterech metrów i napis ,,Camp Half-Blood”. Chyba znalazłam Obóz Herosów. Problem polegał na tym, że po drugiej stronie bramy wciąż ciągnął się taki sam las. Żadnych ludzi, zabudowań, żadnego życia. Może ten obóz istniał kilkaset lat temu, a teraz nieużywany się po prostu rozpadł?

     Zła na cały świat, kopnęłam belkę, podtrzymującą napis. Potknęłam się jednak i leżałam na ziemi jak długa, większość mojej skromnej osoby po drugiej stronie bramy. Podniosłam głowę, wytrzepując liście z włosów i oniemiałam.

     Tam, gdzie przedtem był las, teraz znajdowała się rozległa równina, z mnóstwem zabudowań. Z oddali widziałam sylwetki poruszających się ludzi, po mojej prawej stronie rosła wielka sosna, pod nią leżał jakiś materiał, a wokół pnia owinięty był...

– Smok! - wrzasnęłam cicho, lecz i tak kilka osób to usłyszało i skierowało się w moją stronę.

– Cicho! Jeszcze go obudzisz – odwróciłam się, aby spojrzeć na niską dziewczynę z zielonymi włosami, spiętymi w warkocz. Ubrana była w ogrodniczki uwalane ziemią i pomarańczową koszulkę z jakimś napisem. Dłonie w rękawiczkach trzymały jakieś sadzonki. Nie wyglądała mi na uczestnika obozu, chyba że istniał jakiś zjazd dla ogrodników. Miałam jednak ważniejsze rzeczy do roboty.

– Moja przyjaciółka jest po drugiej stronie ma kłopoty. Możecie coś zrobić z tym Minotaurem, który ją gonił?

Zielonowłosa otworzyła szeroko oczy ze zdumienia. A może ze strachu?

– O nie, znowu... - jęknęła i zwróciła się do niskiego chłopaka po swojej prawej. - Mike, zabierz ją do Chejrona! Ja muszę powiadomić Clarisse!

Nie oglądając się za siebie, odbiegła w stronę jakiegoś czerwonego domu, otoczonego drutem kolczastym. Czy nie się wydaje, czy na dachu stoi armata?

– Chodź za mną – usłyszałam głos mojego przewodnika. Nie dałabym mu więcej niż piętnaście lat.          
      Miał brązowe włosy i pomarańczowe oczy. Nigdy takich nie widziałam, od razu skojarzyły mi się z ogniem. Chłopiec złapał mnie za rękę i pociągnął w stromę największego budynku. Śpieszyło mi się, aby uratować Victorię, ale nadal byłam nieufna. Te dzieci były dziwne. Każde inne, ale jednak coś je łączyło.

     Chłopak chyba zauważył moje wahanie, bo się zatrzymał i wyciągnął rękę w moją stronę.

– Jetem Mike od Hestii. Naprawdę nie musisz się martwić. Zaraz pomożemy twojej koleżance – dodał uśmiechając się słodko. Fajny dzieciak, ale co wspólnego z tym wszystkim miała grecka bogini? Chwyciłam jego dłoń, najwyższy czas się przedstawić.

– Miło mi. Ja jestem...

W ostatniej chwili uniknęłam lecącej w moją stronę piłki od koszykówki.

– Sorry! - przeprosił jakiś wysoki blondyn, chwycił zgubę i nie oglądając się więcej za siebie pobiegł do kolegów.

– Co za niewychowany bałwan. Co on sobie myśli, że...

Mike przewrócił oczami i pociągnął mnie w stronę drzwi domu z niebieską dachówką. Zapukał trzy razy, a gdy dostał zgodę, wparował do środka, a ja za nim.

– Chejronie! Panie D.! Znów pojawił się Minotaur. I ściga jej przyjaciółkę...

      Zaskoczona wpatrywałam się w prawdziwego centaura. Szczerze mówiąc, to powinnam się jakiegoś spodziewać. Minotaur, centaur, grecka bogini. Czemu by nie? Pasowało idealnie. Teraz tylko czekać na Cerbera.

     Centaur był ubrany w pomarańczową koszulkę ze znakiem jakiejś rockowej kapeli, miał lekko kręcone, brązowe włosy i ledwo mieścił się w pokoju. Głową dotykał sufitu. Właśnie otworzył usta, aby coś powiedzieć, ale ubiegł go facet w hawajskiej koszuli.

     Mężczyzna miał zielone oczy, które patrzyły na mnie ze znudzeniem, przed sobą kilka puszek po coli i wyglądał śmiesznie. Inaczej się tego ująć nie dało.

– Znowu nowa? - burknął opryskliwie. - Słowo daję, jeśli popatrzeć na liczbę tych dzieciaków, można dojść do wniosku, że moje ukochane rodzeństwo nic nie robi, pomijając uwodzenie śmiertelników, w którym odnosi niebywałe sukcesy. Podobnie jak w stwarzaniu tych bachorów. A później ja się muszę z nimi użerać. I za co? Bo kilkaset lat temu przespałem się nie z tym, kim trzeba. Uważam, że...

– Dionizosie, pragnę Ci przypomnieć, że sam masz dwójkę dzieci. I nic by się nie stało, gdybyś raz na jakiś czas przestał narzekać. Mówiłaś, że co się stało z twoją przyjaciółką, dziecko? - zwrócił się do mnie centaur. Miał w sobie coś z ojca, któremu chcesz się ze wszystkiego zawierzyć.

– Jest gdzieś w lesie i goni ją Minotaur. Gdybyście mogli...

– Ta twoja koleżanka – przerwał mi facet w hawajskiej koszuli (nie, nie zamierzałam uwierzyć, że jest bogiem) – jest człowiekiem?

– Oczywiście! A czym innym...

– Ha! Bo widzisz, my ludzi nie ratujemy. Mają oni te wielkie blaszane pudła, niszczące moje winogrona, więc niech sami się ratują.

Centaur przewrócił oczami. Najwyraźniej był przyzwyczajony do zachowań wspólnika.

– Mike, idź zawołaj Clarisse i powiedz...

– Jestem, Chejronie – do pokoju weszła wysoka dziewczyna w zbroi i z mieczem w ręku. Miałam wrażenie, że zajmuje sobą połowę pomieszczenia.

– Dobrze, weź swoje rodzeństwo w znajdźcie w lesie przyjaciółkę yyyyy... Jak masz na imię, dziecko? - Chejron spojrzał na mnie pytającym wzrokiem. Westchnęłam cicho. Miałam nadzieję, że załatwię to szybko, ale wszystko się przedłużało.

– Gabrielle.

– Przyjaciółkę Gabrielle, którą prawdopodobnie goni Minotaur. Jest człowiekiem, więc może być w szoku...

– Nie będzie w szoku, może mi pan zaufać – prychnęłam i spojrzałam na nich ponaglająco. Przecież ten stwór mógł właśnie dopaść Vic, a my dyskutujemy jak na herbatce u cioci.

Chejron chyba zauważył moje spojrzenie i nie drążył dalej tematu.

– Zabijcie Minotaura w miarę możliwości i przyprowadźcie tutaj tę przyjaciółkę. Jestem pewien, że jest ranna.

Clarisse skinęła głową i wyszła. Ignorując pana D. i centaura, wybiegłam za nią. Mike ciągle mi towarzyszył.

– Czekaj, idę z tobą!

– Będziesz tylko przeszkadzać. Usiądź na tyłku i nie plącz się pod nogami, jeśli łaska – odparła, nie zwalniając nawet kroku. Ze wszystkich stron zbiegli się nastolatkowie ubrani podobnie jak ona. Ściskali miecze, włócznie, noże. Co to było za miejsce?! Miałam już pewne podejrzenia, ale to przecież było niemożliwe.

– Ale to moja przyjaciółka...

     Nad całym Obozem rozległ się huk. Niebo jakby zaczynało pękać, jego kawałki spadały na ziemię. W ostatnim momencie Clarisse odepchnęła mnie w bok, ratując przed zgnieceniem.

– Bariera się rozpadła! - rozległ się gdzieś okrzyk. Zapanował chaos. Nastolatkowie biegali we wszystkie strony, znikąd pojawiały się miecze i sztylety, łuki i inna broń. A mimo to czułam, że panuje tu jakiś porządek, jakby każdy wiedział, gdzie dokładnie powinien się znajdować. Wszyscy ustawiali się w równym rządku, tworząc formację, którą kojarzyłam z filmów historycznych. Nie mogłam sobie przypomnieć jej nazwy.

     Z największego budynku wypadł Chejron z łukiem i strzałą założoną na cięciwę. Za nim wytoczył się pan D., trzymając w ręku jakąś laskę owiniętą winogronami.

– Kto tym razem? - burknął niezadowolony.

– Mike, zabierz stąd Gabrielle. Schowajcie się gdzieś! - rozkaz Chejrona przebił się przez hałas.             
     Chłopak chwycił mnie za rękę i pociągnął w głąb Obozu. Po raz trzeci. Czułam się jak małe, nieporadne dziecko. Dobiegliśmy do jakiś skał i ukryliśmy się za nimi. Odwróciłam się, aby zobaczyć co robi reszta. W samą porę, by zobaczyć potwora wyłaniającego się zza mgły, która niespodziewanie pojawiła się poza granicami obozu. Był wielki jak góra, cały pokryty jakąś zieloną mazią. Głowę miał zadziwiająco podobną do ludzkiej, jeśli zignorujemy jej wielkość. Plus wilcze zęby, brak warg i nosa, a zamiast uszu rogi jelenia. Czarne oczy patrzyły na przeciwników z dużą inteligencją. W dłoni trzymał maczugę nabijaną kolcami. Na jego czole była wyryta spirala, emanująca jakąś dziwną energią. Wyczuwałam ją nawet stąd.

– O nie... Tylko nie znak Hypnosa – jęknął przerażony Mike. Z kieszeni kurtki wyciągnął metalowe gwiazdki do rzucania. Chyba byłam jedyną osobą w tym towarzystwie, która nie miała broni.

– Dlaczego?

– Wytłumaczę Ci to najlepiej jak umiem. Musisz mi zaufać i uwierzyć. Jestem tu od niedawna, więc jeszcze nie wszystko ogarniam, ale cóż... Musisz widzieć, że greccy bogowie naprawdę istnieją, a my jesteśmy ich dziećmi, herosami. Przyciągamy swoją aurą potwory i trafiamy do tego Obozu Herosów, aby nauczyć się jak się bronić przed nimi. Czasem dostajemy misje, ale to teraz nieważne. Byłaś w stanie odnaleźć obóz, Gabrielle, ponieważ jesteś jedną z nas. Jesteś herosem. Wierzysz mi?

– Właśnie patrzę na jakiegoś mitologicznego stwora. To jasne, że ci wierzę.

Od strony bitwy dobiegł mnie wrzask Clarisse:

– Do boju, dzieci Aresa! Pokażcie mu, gdzie jest jego miejsce!

Rzuciła się na potwora, a za nią gromadka nastolatków z okrzykami bitewnymi. Mike odchrząknął, ponownie zwracając na siebie moją uwagę.

– Były dwie Wielkie Wojny. Z Kronosem i z Gają. Obie wygraliśmy, bogowie trochę nam pomogli. Przez rok był spokój, ale jakieś trzy miesiące temu coraz częściej zaczęły pojawiać się potwory. Hades zarzekał się, że nie pochodzą z Tartaru. A miesiąc temu pojawił się stwór podobny do tego tutaj. Miał na swoim czole symbol słońca. Nawet Dionizos nie potrafił go pokonać. Z Olimpem w czasie ataku nie było kontaktu. W końcu zaatakowały wspólnie dzieci Apolla. Dopiero wtedy to coś poległo. Bogowie badali tą sprawę i doszli do wniosku, że tą bestię mogą pokonać tylko dzieci wyznaczonego boga. Wiesz, Słońce to symbol Apolla. Kłopot polega na tym, że tych dzieci musi być co najmniej piętnaście, inaczej się nie uda. Warunki te spełniają tylko potomkowie Apolla, Hermesa i Aresa. Reszty jest za mało. Dwa tygodnie temu pojawił się następny. Tym razem ze znakiem Dionizosa. Panu D. i jego dwójce synów ledwo udało się pokonać tą poczwarę. Z innymi bogami także wtedy nie było kontaktu.

– Czyli można je pokonać, nawet jeśli jest dwójka dzieci, ale jest obecny bóg?

– Z tą różnicą, że jeśli owego boga nie ma na miejscu w chwili ataku, to podczas jego się nie pojawi. Coś go blokuje. A teraz potrzebujemy Hypnosa. Więc mogę powiedzieć, że to przegrana sprawa.

– A dzieci Hypnosa? - spytałam, przyglądając się, jak jeden z herosów odrzucony potężną maczugą uderza o ścianę różowego domku. Ze środka wypadła przerażona dziewczyna. Skrzywiłam się za współczucia.

– Mamy dwóch synów Hypnosa. Nolana i Vincenta. Vincent dołączył do nas trzy miesiące temu i nie wykazuje specjalnych zdolności, chociaż Hypnos się do niego przyznał. A teraz w dodatku się gdzieś zawieruszył. Widziałem, jak gdzieś rano wychodził. Równie dobrze może być martwy. A przecież go ostrzegaliśmy. Heros nie umiejący się bronić to martwy heros – skrzywił się przy ostatnim zdaniu.

– Jakie jest prawdopodobieństwo, że ten Nolan sam pokona potwora?

– Bez szans. Nawet gdyby cudem pojawił się tutaj Hypnos, to z jednym synem nic nie zdziała. Ale nie pojawi się, bo nie może.

– Wyjaśnij mi więc, dlaczego zamiast uciekać, wszyscy rzucają się na to monstrum?

Spojrzał na mnie zdziwiony. Chyba nie wzięłam czegoś pod uwagę.

– Jesteśmy Grekami. My nie uciekamy, w ostateczności giniemy w walce z honorem.

     Zatrzymałam dla siebie komentarz typu: co martwemu po honorze. Chybaby go tylko rozdrażnił. I tak już widziałam, jak z niepokojem wpatruje się w walczących herosów. Nerwowo zaciskał palce na gwiazdkach do rzucania, kropelka krwi spadła na trawę.

– Dlaczego nie walczysz?

– Jestem synem Hestii, bogini ogniska domowego. Nie lubię walczyć, to nie mój żywioł. Czasem chciałbym...

      Nie dowiedziałam się, czego czasem by chciał. Odgłosy bitwy nagle zamarły. Nie słyszałam już szczęku metali, okrzyków zachęcających do walki, poleceń Clarisse i lecących strzał. Pan D. przestał wykrzykiwać obelgi pod adresem wroga i walić go swoją laską po nodze.

     Znak Hypnosa na głowie potwora zaczął się jarzyć czerwienią. W zwolnionym tempie widziałam, jak jeden heros za drugim zamykają oczy i osuwają się na ziemię. Podobnie Dionizos i Chejron.

– Uśpił ich – usłyszałam obok siebie przerażony głos Mika. Na twarzy potwora pojawił się zadowolony z siebie uśmiech, odłożył maczugę na ziemię i sięgnął po pierwszego z brzegu herosa. Z przerażeniem obserwowałam, jak powoli podnosi go sobie do paszczy pełnej ostrych zębów. On go zamierzał zjeść!

– Nie!

     Nie wiem, dlaczego to krzyknęłam. To nie była odwaga. Może po prostu nie miałam ochoty na oglądanie kanibalizmu. Nie ważne, co mną kierowało. Istotne, że potwór to usłyszał i odrzucił w bok swoją przekąskę. Ruszył w naszą stronę.

– Victoria jest w lesie i goni ją Minotaur – przypomniałam sobie. Nie wiem, dlaczego w takiej chwili zaczęłam się zastanawiać, czy moja przyjaciółka żyje, zamiast martwić się o siebie. Mike usłużnie zawrócił moje myśli na właściwy tor.

– Ją to się nie przejmuj. Obawiam się, że jest znacznie bezpieczniejsza w lesie z Minotaurem, niż my tutaj.

Bestia zaryczała, jakby potwierdzając jego słowa.

***

Gdzieś w innym wymiarze, trzy miesiące wcześniej

     Młody mężczyzna z wściekłością patrzył na płonącą świątynię. Czarna szata łopotała na wietrze, tak inna od czerwieni płomieni. Cały kompleks, który panteon zbudował, był w ruinie. Wszędzie chaos. Dosłownie Chaos.

     Jednak plotki okazały się prawdą. Chaos, dotychczas podzielony na wiele kawałków, odrodził się. Teraz zamierzał zmieść świat z powierzchni ziemi, ale najpierw długo napawać się swoim straszliwym zwycięstwem. Pierwszą przeszkodą byli bogowie. Więc po krótkiej, z góry przegranej walce, wchłonął tych znajdujących się w tej świątyni, tym samym powiększając swoją nieskończoną moc.

Na niebie nie było widać gwiazd. Je też zabrał.

A teraz triumfował.

Nie zdając sobie sprawy, że zapomniał o jednym bogu. Bardzo sprytnym bogu.

– Zniszczę Cię. Będę oglądać twój upadek. Zatańczę na twoim grobie, śmiejąc się radośnie. Znajdę i obudzę Go, a znów świat zaleje światło. Znajdę tego, o którym zapomniałeś. Tego, o którym bliscy zapomnieli. Ale ja pamiętam i to będzie twoim upadkiem.