Prolog

Zapraszam na prolog mojego opowiadania. Jeśli chcecie się coś więcej o nim dowiedzieć, zapraszam do zakładki Tematyka Bloga.

Nie przedłużając, zapraszam do czytania. Mam nadzieję, że się spodoba. Proszę o szczere komentarze.

***

– Panie prezydencie! Już tu są! - drzwi otworzyły się z hukiem, gdy wpadł przez nie agent Secret Service. Jego służbowy mundur był w opłakanym stanie. Cały w strzępach, gdzieniegdzie można było zauważyć ślady krwi. Wszystkie naboje się wyczerpały, do obrony pozostał tylko nóż.

     Prezydent Michael Ormonde spokojnie podniósł się zza biurka. Pośpiech był złym doradcą. W sytuacjach kryzysowych trzeba było zachować zimną krew i trzeźwość myślenia. Mężczyzna miał doświadczenie, przeżył już kilka zamachów na swoje życie, dzisiejszy nie był niczym nowym. Jak się jest prezydentem Stanów Zjednoczonych, trzeba się liczyć z ciągłym zagrożeniem. Ale najważniejsze było bezpieczeństwo rodziny.

– Spokojnie, Anderson. Czy moja żona i dzieci są bezpieczne?

– Panie prezydencie, to nie jest zwykły zamach! Nikt nie jest bezpieczny. Te stwory... ja nie wiem, co to jest.

–Stwory?

–Właśnie, wyglądają jak skrzyżowanie...

   Za drzwiami kancelarii rozległ się pełen przerażenia krzyk. Po chwili ucichł, zastąpiony upiornym warczeniem. Prezydent cofnął się do biurka i wyjął z szuflady dwa pistolety. Jeden z nich rzucił agentowi, swój odbezpieczył.

– Najpierw mi powiedz co z moją żoną i dziećmi – jego głos nieznacznie drżał. Pojął już powagę sytuacji.

– Pańska żona i Thomas przed chwilą zostali ewakuowani z parku rozrywki, gdzie pojechali świętować urodzimy pańskiego syna. Są teraz w drodze na lotnisko, a stamtąd do Sydney.

– A Gabrielle?

– Przykro mi. Kilka minut przed atakiem straciliśmy kontakt z nią, jak i z jej agentką. Była w swoim apartamencie, jest on w głębi Białego Domu, więc może te stwory jeszcze tam nie dotarły...

– Miejmy nadzieję. Idzie tu.

     W tej samej sekundzie, jakby na potwierdzenie słów szefa rządu, drzwi wyleciały z zawiasów. Wśród kłębów dymu, które wtargnęły do pomieszczenia, pojawiła się istota nie z tego świata. Ciało z wyjątkiem głowy i ogona należało do lwa. Ale nie jakiegoś zwykłego lwa. Potwór był wielkości słonia, a jego sierść brązowa, jakby zrobiona z jakiegoś metalu. Głowa i ogon bestii należały do gigantycznej kobry. Szyja miała jakieś trzy metry, ostre zęby i rozdwojony język ze ściekającym z niego jadem, były doskonale widoczne.

     Jeśli ktoś kiedyś zapytałby Michaela Ormonde, jak wygląda śmierć, odpowiedziałby, że ma czarną pelerynę, kosę i bladą twarz. W tym momencie zmienił zdanie. Śmierć stała bezpośrednio przed nim. Nie robiła sobie nic z gradu kul, którymi zasypali ją dwaj mężczyźni. Odbijały się one od pokrytego łuskami ciała, nie robiąc żadnej krzywdy. Nie było ucieczki.

    Pistolet przestał strzelać. Magazynek został opróżniony. Bestia podniosłą ogon, zakończony ostrym szpikulcem, z niego także spływał jad.

     Michael Ormonde stał jak zamurowany i patrzył, jak się do niego zbliża. Wydawało mu się, że wszystko dzieje się w spowolnionym tempie. Pomyślał o synu i żonie, którzy byli bezpieczni. O córce, która pewnie zaraz zginie, o ile jeszcze żyje, o wszystkich agentach, którzy oddali życie, broniąc jego rodzinę. O przyjaciołach, o których w tych czasach tak trudno...

– Panie prezydencie!

Zapadła ciemność.