Rozdział I

Jest rozdział pierwszy. Miałam go już od jakiegoś czasu, ale stwierdziłam, że trochę poczeka. Wiem, że Gabrielle jest w nim taką ciamajdą, ale w następnych rozdziałach to się zmieni. Będzie miała motywację, żeby działać. Nie jestem dobra w pisaniu jak to się stało, że herosi trafiają do Obozu, więc musicie przetrwać ten i następny rozdział. Potem będzie już lepiej. Proszę o szczere komentarze i zapraszam na nowy rozdział.

***

– Gabrielle, wstawaj! Szybko!

Nie lubiłam, kiedy ktoś mnie budził. A już na pewno, gdy robił to tak brutalnie. Nie wiedziałam, co się dzieje. Ale nie obchodziło mnie to. Chciałam się zwinąć z powrotem w kołdrę, skulić się pod nią i powrócić do krainy sennych marzeń, gdzie nikt nic ode mnie nie chciał. Victoria może i była moją najlepszą i zaufaną przyjaciółką, ale była także agentką FBI, odpowiedzialną za moje zdrowie i życie. A podobno sen to zdrowie, prawda? Albo może w tym przysłowiu była mowa o sporcie? Nie moja wina, że nie pamiętam. W końcu mam ADHD. Słabe, bo słabe, ale jest.

– Jeszcze pięć minut, Vic... - mruknęłam zaspana.

– Boże, Gabe, błagam Cię! One nas zabiją!

Momentalnie się ocknęłam. Spojrzałam na zegarek. Była trzecia nad ranem. I ktoś nas atakował. Nawet przez dźwiękoszczelne drzwi do mojego pokoju, słyszałam krzyki i nawoływania.

– One? Zamach przeprowadzają kobiety?

– To nie jest zamach! Ubieraj się szybko, musimy uciekać.

Oczy mojej przyjaciółki były pełne przerażenia, coś co często się nie zdarza. Victoria była wykwalifikowaną agentką, podczas kryzysowych sytuacji profesjonalizm brał górę nad strachem. Była najlepsza i do tego w moim wieku. Dlatego właśnie to ona mnie strzegła, zamiast jakiś facet z Secret Service.

Zerwałam się z łóżka i chwyciłam jakieś rzeczy z mojej szafy, nawet nie patrzyłam co biorę. Drzwi zatrzęsły się pod wpływem uderzenia.

– Gabrielle! - krzyknęła ponaglająco. Jakbym nie wiedziała, że muszę się śpieszyć. Szybko chwyciłam jakąś kurtkę, założyłam trampki. Pewnie wyglądałam strasznie w rozczochranych włosach i z worami pod oczami, ale mało mnie to obchodziło. Wcześniej też się tym nie przejmowałam, niby jako córka prezydenta powinnam się dobrze prezentować, lecz jeśli ludziom nie podoba się to, jaka jestem, to oni mają problem, nie ja.

Pewnie sobie myślicie, że nie zdaję sobie sprawy z powagi sytuacji. Błąd. Ja po prostu przeżyłam tyle zamachów na moje życie, że następny nie robi na człowieku takiego wrażenia. Zdajesz sobie sprawę, że najważniejszy jest spokój i opanowanie, a nie panika. Przyzwyczaiłam się, że Secret Service o wszystko zadba. No właśnie...

– Gdzie są ci faceci z Secret Service? Powinni mnie zabrać w bezpieczne miejsce. Powiem ojcu, żeby ich zwolnił. Nie wywiązują się ze swoich obowiązków.

Każdy, kto spotyka Vic, powinien wiedzieć, że jest cierpliwa, wybuchowa, niezbyt rozumie innych ludzi. Nie zdziwiłam się, że przestała nad sobą panować. Zaskoczyły mnie natomiast słowa, które wydobyły się z jej ust.

– Gabe, otrząśnij się! Zobacz co się dzieje! To nie jest zamach. Atakują nas potwory. Potwory, rozumiesz?! A Johna i Ricka nie ma tutaj, bo nie żyją! Prawdopodobnie jak twój ojciec!

Mój ojciec... Mój kochany tatuś, który kochał mnie bez względu na ADHD, co przecież wiązało się ze wstydem. Córka prezydenta USA ma ADHD? Skandal! On mnie jednak kochał, nie przejmował się opinią publiczną, wspierał mnie na każdym kroku. To dla niego przekroczyłam granice moich możliwości, miałam najlepsze oceny, a ostatnio dostałam się do Harvardu. A teraz miał nie żyć? Niemożliwe.

Otworzyłam drzwi na korytarz i rzuciłam się w stronę kancelarii, gdzie ostatnio widziałam ojca. Przeszłam tylko kilka kroków, do zakrętu, gdzie stanęłam jak wryta. Po całym korytarzu niczym porozrzucane lalki walały się ciała agentów Secret Service. Łzy popłynęły mi po policzkach, gdy zobaczyłam wśród nich Liama. Mężczyzna w średnim wieku był dla mnie jak wujek, którego nigdy nie miałam. Ale nie to przeraziło mnie najbardziej. Strachem napawała mnie ogromna bestia, stojąca na końcu korytarza. Wyglądała jak skrzyżowanie lwa nemejskiego i ogromnego pytona. A swoimi oczami, zwężonymi w szparki, patrzyła się prosto na mnie.

Nie potrafiłam się ruszyć. Jej wzrok hipnotyzował, wzywał do niej. Mimo przerażenia zrobiłam krok do przodu. Jakby na to czekała. Potwór rzucił się się do przodu, a ja zastanawiałam się czy śmierć jest bolesna. Czy właśnie tak musiałam zginąć? Właśnie teraz? Obraziłam sporo ludzi, zachowywałam się jak napuszona lala, wkurzając wszystkich dookoła. Myślałam, że przed śmiercią zdołam ich przeprosić. Kłóciłam się z bratem, nawet do mojej jedynej przyjaciółki odzywałam się, jakby była nikim. A to nie prawda. Ona, rodzice i mój młodszy braciszek byli dla mnie wszystkim. Nie okazywałam tego, to prawda. Ale żyjąc w świetle fleszy, ciągle prześladowana przez dziennikarzy nie mogłam tego robić. Świat zacząłby uważać, że jestem słaba. Może nawet stałabym się celem jakiegoś porwania? Dlatego, jako rodzina prezydencka musieliśmy się na zewnątrz odnosić do siebie z dystansem. Tak było bezpieczniej. Jednak w rzeczywistości było inaczej. Kochałam moją rodzinę, a ona kochała mnie.

Zamknęłam oczy, szykując się na śmierć. Nawet nie wiem, czemu nie uciekałam. Chyba nie byłam w stanie. Zawsze inni troszczyli się, dbali o moje bezpieczeństwo. A teraz okazało się, że nie potrafię nawet ochronić siebie. Chyba byłam żałosna. I nie zostało mi sporo czasu, aby to zmienić.

Nóż przeciął ze świstem powietrze, tuż obok mojego ucha. I utkwił w samym środku oka bestii. Istota zatrzymała się, łypnęła na mnie złowrogo i runęła na podłogę. Nie ruszała się.

– Pośpiesz się! Masz zamiar stać tutaj i się gapić?!

Krzyk Victorii wyrwał mnie z otępienia. Oczywiście, że to ona rzuciła nożem. Nikt inny nie miał takiego cela. Złapała mnie za rękę i pociągnęła w stronę okna. Chłodne powietrze przesycone dymem owiało mnie ze wszystkich stron. Do moich uszu dotarł dźwięk wystrzałów, najwyraźniej te potwory nie dorwały wszystkich. Spojrzałam w kierunku kancelarii prezydenta. Mój ojciec nie miał takiego szczęścia. Część budynku, w której przebywał była całkowicie zawalona. Przynajmniej mama i Thomas byli bezpieczni, z dala od zdarzeń nie z tego świata. Jednak agenci Secret Service nie musieli już bronić prezydenta. Ci co przeżyli, powinni uciekać. Też w końcu mieli rodziny, które się o nich martwiły.

– Vic, wydaj rozkaz, aby wszyscy się wycofali. Niech uciekają.

Gdy dziewczyna wydawała polecenia przez telefon, wyjrzałam przez okno. Pięć metrów niżej rósł gąszcz krzewów, przycięty na kształt cylindra. Nasz ogrodnik miał gust, ale też dziwne pomysły, które o dziwo wszyscy podziwiali. Tak czy siak czekało mnie miękkie lądowanie.

– Skończyłam. Skacz, na dole jest bezpieczniej niż tutaj.

Na potwierdzenie jej słów na korytarzu pojawiła się kolejna bestia, podobna do poprzedniej jak kropla wody. Może były bliźniaczkami? Mój mózg naprawdę kiepsko pracował.

Nie potrzebując dalszych słów zachęty, przerzuciłam nogi przez parapet i runęłam w dół. Krzaki zamortyzowały mój upadek, jednak i tak syknęłam z bólu. Powinnam ugiąć nogi. Agentka wylądowała obok jakąś sekundę później bez najmniejszych problemów. Według jej opowieści skakała z dwudziestopiętrowych budynków, ale nie wiem jak to możliwe.

Wstała i pobiegła w stronę garażu. Ruszyłam za nią. Całe szczęście, że byłam dobra z w-fu, bo inaczej nie miałabym szans na dotrzymania jej kroku. Jednak przerażenie dodawało mi sił i ostatecznie wyprzedziłam ją o kilka sekund. Myślę, że pobiłam swój życiowy rekord.

Drzwi do garażu okazały się otwarte. Nie pytajcie dlaczego. Ojciec uważał, że nie musi ich zamykać. Może miało to związek z liczbą ochrony, która krążyła po posiadłości. Żaden złodziej o zdrowych zmysłach nie przyszedłby tu kraść samochodu.

Victoria siadła za kierownicą i pochyliła się w poszukiwaniu odpowiednich kabelków. Klucze znajdowały się pewnie gdzieś pod gruzami. Otworzyłam bramę na całą szerokość i zajęłam miejsce pasażera. Po chwili samochód odpalił i moja przyjaciółka wyprowadziła go z garażu z szybkością i sprawnością, której pozazdrościłby jej niejeden rajdowiec.

Szybko oddaliłyśmy się od Białego Domu. Odwróciłam się, żeby spojrzeć na miejsce, w którym dotychczas mieszkałam. Miałam wrażenie, że już tam nie wrócę, a nawet jeśli będę zupełnie inną osobą. Cały budynek stał w ogniu, widziałam sylwetki uciekających agentów. Na dachu przykucnął jakiś stwór. Miałam wrażeniem, jakbym obejrzała jakiś film fantasy z udziałem potworów pożerających ludzi, a teraz śnił mi się koszmar. Dla pewności uszczypnęłam się z ramię. Bolało. Więc to nie sen...

– Co teraz robimy? - spytałam przyjaciółkę, gdy zatrzymała się na poboczu drogi. Jechałyśmy jakieś cztery godziny, każda pogrążona w myślach. Miałam nadzieję, że Victoria wymyślała jakiś plan.

– Nie wiem – spojrzała na mnie bezradnie zielonymi oczami. Jej rude kręcone włosy tworzyły na głowie stóg siana, zauważyłam też kilka liści wplątanych w kosmyki. Wyglądała jak siedem nieszczęść. A ja pewnie nie lepiej.

– Coś się dzieje, coś niewytłumaczalnego. Pewnie powinniśmy pojechać do głównej siedziby FBI, ale mam wrażenie, że to ciebie te stwory szukały. Jeśli tak, to będzie to pierwsze miejsce, w którym zaczną Cię szukać. Musimy się ukryć.

– Boże, moja mama! I Tommy! Przecież ich też dorwą. Daj mi komórkę, muszę zadzwonić i ich ostrzec!

– Uspokój się, Gabe. Byłam na szkoleniu i rozważaliśmy tam podobną sytuację. Co prawda nie braliśmy pod uwagę potworów, ale pomijając to, wszystko przypomina próbę porwania. W takiej sytuacji jestem zobowiązana zapewnić Ci bezpieczeństwo, ukryć Cię gdzieś przed wrogami. I nie, nie dam Ci zadzwonić, bo telefony można łatwo namierzyć. Twoja mama i brat zostali już poinformowani o zaistniałych komplikacjach i przeniesieni w strefę bezpieczeństwa. Nic im się nie stanie.

Ze zdumieniem wpatrywałam się w nią, kiedy z jej ust wypływał ten profesjonalny bełkot. Kto używa takiego słownictwa? W zaistniałej sytuacji? Jestem zobowiązana? Na pewno nie młodzież. Czasem Vic zachowywała się naprawdę nie na swój wiek. Obie miałyśmy siedemnaście lat, ale o ile ja byłam zwykłą nastolatką z wahaniami nastrojów, dziwnymi zachciankami i mającą resztę świata w głębokim poważaniu, moja przyjaciółka w kryzysowych sytuacjach (czyli bardzo często) przełączała się na tryb ,,super-agentka” w cytowała mi wszystkie formułki z akademii dla agentów, którą niedawno ukończyła.

– Skąd wiesz, że to mnie szukali?

– Bo jak biegłam do twojego pokoju, to usłyszałam, jak jeden z tych stworów syknął do agenta

,, Gdzie jest córka prezydenta?”. Przynajmniej tak mi się wydawało, trudno było go zrozumieć.

– Czego oni ode mnie chcą? I dlaczego zabili tatę? - poczułam, że w moich oczach gromadzą się łzy. To z mojej winy zginęli ci wszyscy ludzi. Stracili życie dlatego, że byłam w Białym Domu, tylko dlatego. Świat z pewnością nie był sprawiedliwy. Z trudem powstrzymałam szloch, który narastał w moim gardle.

– Nie wiem, ale się dowiem. Nie pozwolę, żeby...

Urwała nagle, gdy zorientowała się, że płaczę.

– Spójrz na mnie, Gabrielle – podniosłam na nią wzrok. Zawsze mi mówiła, że mam piękne oczy. Dla mnie były one po prostu dziwne. Jasnoszare, a wokół źrenicy dało się zauważyć złoto-srebrną obwódkę. Były niepokojące, idealnie nadawały się, aby przeszyć kogoś wzrokiem. W moim życiu było to bardzo przydatne. Włosy miałam jasnobrązowe, czasem wpadające w odcień czerwieni. Do tego jasnozielone pasemka. Niby córka prezydenta, a jednak nastolatka, prawda?

– Wiem, że jest Ci trudno. Straciłaś ojca, twoje życie rozsypało się jak domek z kart. Ja też przeżyłam szok. Ale musisz wziąć się w garść. Sama nie dam rady Cię uratować, jeśli te stwory Cię szukają. Musisz się opanować i mi w tym pomóc. Dowiemy się kim są, co się tutaj dzieje. Ale mi pomóż.

– Ale ja... Nie wiem czy dam radę.

– Znam Cię, Gabe. Jesteś moją przyjaciółką. Wiem, że nosisz wiele masek, prawie nigdy nie jesteś sobą. Wciąż udajesz kogoś, kim nie jesteś. Przed całym światem zimną osobę, egoistkę, zapatrzoną w siebie lalę, pewną swojej wartości. Ale taka nie jesteś. Przy rodzinie zachowujesz się nieporadnie, bo wiesz, że pomaganie Ci sprawia im przyjemność. Przedstawiasz się im jako nieśmiała osoba, z mnóstwem kompleksów, której trzeba poświęcić wiele uwagi. To także nie ty. Tak naprawdę jesteś odważna, lojalna, inteligentna, opanowana i pomysłowa. Zawsze dążysz do wyznaczonego celu, zawsze dopniesz swojego. Potrafisz odróżnić rzeczy mniej ważne od bardzo ważnych, umiesz myśleć z chłodną kalkulacją. Właśnie tej prawdziwej Ciebie w tym momencie potrzebuję. Pomyśl i powiedz mi: gdzie jedziemy?

Miała rację. Powinnam się opanować i zacząć myśleć. Na rozpacz i łzy przyjdzie czas później, kiedy będziemy już bezpieczne. Zastanowiłam się nad odpowiedzią. Gdzie mogłyśmy się schronić przed monstrami wyjętymi jak z horroru? Rodzina i przyjaciele odpadali. To był oczywisty cel. Nie mogłyśmy się zatrzymać w jakimkolwiek hotelu, ponieważ każdy dziennikarz znał moją twarz i z łatwością ją rozpozna. Czyli co? Miałyśmy wynająć mały domek w górach, na całkowitym odludziu i żyć tam do końca życia? Nie, wtedy nie miałybyśmy możliwości dowiedzenia się, kto za tym wszystkim stoi i o co tu chodzi. Musiało być jakieś inne wyjęcie...

Nagle poczułam na szyi ciepło, które w kilka sekund zaczęło mnie palić tak, że krzyknęłam. Srebrny naszyjnik w kształcie węża z rozłożonym kołnierzem, który dostałam od mojej mamy na piąte urodziny, żarzył się na biało. Zerwałam go z szyi i rzuciłam na przednią szybę. Rozległ się huk i pojawił się dym. Vic otworzyła okna, aby wpuścić trochę świeżego powietrza.

Naszyjnik leżał tam gdzie go rzuciłam. Nie jarzył się już upiornym blaskiem, wydawał się być nietknięty. Podobnie jak szyba. Po sile wybuchu spodziewałam się, że cała będzie popękana, ale nie było ani jednej rysy. Jedyną różnicą był biała karteczka, leżąca pod wisiorkiem. Wyciągnęłam przed siebie drżącą rękę i chwyciłam ją. Przeczytałam zawartość:

Long Island, Obóz Herosów

Czemu by nie? Potwory były dziwne, to też jest dziwne...

Wszystko się zgadza. Może tam znajdę odpowiedzi?

– Tam jedziemy – poinformowałam Victorię, podając jej białą kartkę.