Rozdział V

Chyba powtarzam się już któryś raz z rzędu, ale po egzaminach nic mi się nie chce. Mam u was wszystkich duże zaległości, za co bardzo przepraszam. Nadrobię to, jak tylko wrócę z gór, czyli około poniedziałku. Tymczasem zdążyłam napisać takie coś, co widzicie pod spodem. Rozdział baaardzo krótki, tylko dwie strony. Ale w przyszłości zamierzam wprowadzić nowych bohaterów, więc stwierdziłam, że chcę wam pokazać odrobinę ich przeszłości. Może nie powinnam wstawiać tego teraz, poczekać kilka rozdziałów, ale ja wiem co dalej będzie się działo i gwarantuję, że przeczytanie tego, nic nie zmieni. Zorientujecie się o co dokładnie mi chodziło za jakieś dziesięć rozdziałów, albo i więcej. Tak w ogóle to zamierzam od czasu do czasu wstawiać podobne notki.

Nie przedłużając, zapraszam do czytania.

***

Kilka tysięcy lat wcześniej

    Słońce nad pałacem świeciło mocno, przypominając o potędze Benelusa, pogromcy Arawna. Jednak to nie wielki bohater sprawował władzę nad wszystkimi celtyckimi bogami. Brakowało mu tej mądrości, powszechnego szacunku, doświadczenia oraz mocy, którą posiadał Daghdha. Król władał całą krainą Tir na Og od wielu lat. Były to spokojne czasy, nie licząc kilku nic nieznaczących waśni między pomniejszymi bóstwami. Przynajmniej taka sytuacja utrzymywała się do zeszłej zimy, gdy Arawn zaatakował. Na czele armii daemonów, istot zrodzonych z pradawnego mroku, pojawił się w Mag Mell, pałacu Daghdhy i zażądał wpływów i władzy.

    Nikt nie rozumiał na co mu to. W panteonie celtyckim prawa były bardzo luźne, jeśli jakaś dziedzina nie miała patrona, bez problemu mógł ją przejąć dowolny bóg. Jego członkowie nie potrzebowali wyznawców, ich moc pochodziła z własnego wnętrza, dzięki czemu, o ironio, wprawiali w podziw swoich druidów, których liczba z roku na rok wzrastała.

     Oczywiście Arawn tej władzy nie dostał. Pan Mroku stoczył ciężki bój z Daghdhą i nie wiadomo jaki byłby wynik tego starcia, gdyby nie pojawił się Benelus. Król wraz z bogiem słońca wspólnymi siłami pokonali wroga, lecz nie obeszło się bez zniszczeń i ran.

  Odbudową pałacu zajął się Lugh wspomagany przez Goibhnia. Dzięki bogom rzemiosła i kowalstwa Mag Mell stanął szybko na nogi i kilka tygodniu później pałac onieśmielał już gości. Benelus wyzdrowiał dość szybko i zniknął, aby dokończyć sprawy, które z powodu walki zostawił w Elizjum. Najgorzej było z Daghdhą. Król bogów pomimo starań nadwornych lekarzy nie był w stanie dojść do siebie. Ilość czarnej energii, która w niego wniknęła nie pozwalała zranionemu ciału się uleczyć pomimo wielkiej mocy poszkodowanego. Ostatecznie zapadła decyzja, aby wezwać Diancechta.

    Lekarz Bogów był wielce niezadowolony, że musiał przerwać jedną ze swych licznych podróży. Jeśli ktoś go spytał, po co podróżuje, otrzymywał odpowiedź, aby leczyć ludzi każdego wyznania. Jednak Król potrafił zajrzeć głębiej i coś mu nie pasowało. Wiedział, że Diancecht potrafił uzdrowić każdą ranę na odległość. Dlaczego więc podróżował?

    Gdy Lekarz Bogów pojawił się w pałacu na wezwanie, Król przeraził się nie na żarty. Pamiętał tego mężczyznę, gdy był dzieckiem. Radosnym, biegającym po lesie dzieckiem, do którego lgnęli wszyscy ludzie, zwierzęta, a nawet bogowie. Wciąż słyszał jego śmiech, widział w oczach chęć pomocy innym. Ale teraz... zmienił się zupełnie.

     Złociste włosy świeciły, tak podobne do iskrzących się światłem kosmyków Benelusa. Lecz oczy były inne. Brakowało w nich ciepła, nadziei i wielkoduszności, które doskonale były widoczne u boga słońca. Takie puste, obojętne na otaczający ich świat.

    Jednak uzdrowił Daghdhę. Po kilu tygodniach bóg wrócił do pełni zdrowia i był gotowy zająć się swoim podopiecznym. Ale Diancecht zniknął. Zapadł się pod ziemię, nikt nie potrafił go znaleźć. Król powoli dawał sobie spokój ze swoimi przeczuciami. Może się pomylił? Nie był w końcu Mathem Mathonwy, bogiem magii, a przecież przeczucia to w większości czary. Zapomniał.

     Gdy nadeszły złe wieści, wypoczywał w swoim Gaju. Uwielbiał to miejsce, choć rzadko tu bywał. Natłok obowiązków zajmował cały jego czas. Gdy nadbiegł posłaniec, właśnie delektował się krwistoczerwonym jabłkiem. Usłyszawszy wieści, prawie udławił się kawałkiem owocu, który z powodu szoku utknął mu w przełyku.

    Wyrocznia została zamordowana.

    Ta kobieta była największym skarbem bogów. W przeciwieństwie do innych panteonów, żaden z nich nie potrafił przewidzieć przyszłości. Math osiągał jakieś sukcesy, ale w porównaniu z bogami innych wyznań były one marne. Karą za zranienie Wyroczni była śmierć. Nie przekazywała ona bogom swoich przepowiedni, ale pilnowała, by wszystko szło zgodnie z nimi. Znała przyszłość, która będzie za milion lat. Ale nie mogła się z nikim podzielić tą wiedzą. Daghdha nie mógł sobie wyobrazić, co by się stało, gdyby któryś z bogów poznałby jedną z jej przepowiedni. Prawdopodobnie świat byłby skończony.

    Wciąż pod wpływem szoku udał się, aby obejrzeć ciało Wyroczni. To była tragedia, a sprawca musiał ponieść okrutną karę. Jednak to co zobaczył, gdy przybył na miejsce, sprawiło, że stanął jak zamurowany.

    Nie widział Diancechta od pięciu lat. A teraz Lekarz Bogów siedział przy ciele Wyroczni z nieobecnym wyrazem twarzy. Wokół nich unosiła się zielona mgła, a ciało boga jarzyło się upiornym blaskiem. Król patrzył, jak rany na ciele kobiety znikają, jak bierze głęboki oddech. A przecież była martwa. Byłą tylko jedna opcja, która wyjaśniała zaistniałą sytuację: Diancecht nauczył się   wskrzeszać dzięki swojej mocy.

    Jego moc rosła, co niepokoiło boga pogody i plonów. Gdy był małym dzieckiem nauczył się leczyć fizyczne rany, potem potrafił usunąć psychiczne urazy. Kilka lat temu przejął władzę nad księżycem, który dotąd nie miał patrona. Silvanus donosił, że powoli zaczyna tracić władzę nad naturą i roślinnością. Podejrzewał, że ta moc przechodzi na Lekarza Bogów, który od zawsze miał dobry kontakt z przyrodą. A teraz nauczył się wskrzeszać ludzi i bogów.

     Diancecht spojrzał na niego bez wyrazu, jego oczy były dziwnie zamglone, Król miał wrażenie, że widzi przewijające się w nich obrazy. Blondwłosy bóg minął go bez słowa i zanim starszy zdołał go zatrzymać, zniknął w otaczającym dom Wyroczni lesie. Jeśli naprawdę zdobył władzę nad naturą, nawet władca bogów nie znajdzie go w tej gęstwinie. Ważniejsza była Wyrocznia.

   Kobieta klęczała na podłodze, z jej błękitnych oczu kapały krople łez. Spojrzała na niego przerażona. Przekonany, że to przez nagłą śmierć, przykucnął obok i położył jej uspokajająco rękę na ramieniu. W odpowiedzi na to, potrząsnęła tylko głową.

– On widział... On wdarł się... - próbowała przekazać coś naprawdę ważnego, ale nie była w stanie, co chwila przerywał jej cichy szloch, wymykający się z ust.

– Spokojnie. Weź głęboki oddech i spróbuj jeszcze raz – mruknął cicho zaniepokojony bóg. Co mogło tak bardzo przerazić Wyrocznię? Zazwyczaj kobieta nawet w stresujących oraz zagrażających życiu sytuacjach radziła sobie doskonale Ale teraz?

Posłusznie wykonała polecenie, jej oddech odrobinę się uspokoił, lecz przerażenie nie znikło.

– Co się stało? - spytał cierpliwie, takim głosem zwracał się do spanikowanych dzieci, które zabłądziły zbyt daleko od domu i napotkały go na swojej drodze. Miały szczęście, że nie spotkały innego boga, istniała możliwość, że ten chciałby je wykorzystać.

– On... On wdarł się do mojej głowy! - znów szloch, drobne dłonie zacisnęły się na jego płaszczu. - Kiedy mnie leczył, tak jak zawsze chciał sprawdzić mój stan psychiczny. Nawet się nie broniłam, choć to chyba niewiele by dało. Wdarł mi się do głowy i zobaczył wszystkie wizje, które miałam. Królu, Diancecht wie już, co stanie się za milion lat!

    Był w szoku. Pierwsze co przyszło mu do głowy to to, że jeśli Lekarz Bogów podzieli się tą wiedzą z Arawnem, koniec świata jest bliski. Następnie zaczął się zastanawiać, jak bóg rozwinął swoją moc do tego stopnia. A najważniejsze...

– Co robisz?! - wrzasnął zdezorientowany, widząc, jak Wyrocznia przykłada sobie sztylet do serca. Kobieta spojrzała na niego przepraszająco.

– To co muszę. W naszym panteonie może istnieć tylko jedna osoba, która zna przyszłość. Inaczej równowaga zostanie zachwiana. A jakoś nie wydaje mi się, aby Diancecht miał ochotę pożegnać się z życiem. Przepraszam – z ostatnim słowem pchnęła ostrze. Bez problemu zagłębiło się w jej sercu.

     Przypadł do niej, złapał zanim upadła na zimną posadzkę. Próbował ją uleczyć, ale było za późno. Umarła. Po raz drugi tego dnia. I po raz ostatni.

     Oprócz rozpaczy czuł wściekłość. Jak Diancecht mógł do tego dopuścić?! Doskonale wiedział, że nie mogą żyć dwie osoby znające przyszłość. Powinien się powstrzymać, nie czytać myśli Wyroczni i nie kraść tym samym jej proroctw. Z premedytacją doprowadził do jej śmierci. I z pewnością włamał się do jego umysłu, gdy leczył go po walce z Panem Mroku. Znał wszystkie sekrety władcy bogów.

      Podjął decyzję.

     Równowaga zostanie zaburzona, gdy dwie osoby w panteonie będą znały proroctwa i przyszłość. Wyrocznia umarła, więc wszystko było w porządku. Ale on, Król, przyrzeka, że zachwieje tą harmonią. W ich panteonie nie zostanie nikt, kto zna przyszłość.

     Jeszcze dziś wykluczy Diancechta z rodziny i zakaże wstępu do Tir na Og. Niech tuła się samotnie po świecie, bez żadnych przyjaciół. Niech straci rodzinę. I niech cierpi.